به گزارش گروه اجتماعی طبنا(خبرگزاری سلامت)، حمیدرضا اسکاش روز چهارشنبه و در آستانه پنجم دی روز ایمنی در برابر زلزله و کاهش اثرات بلایای طبیعی با بیان اینکه مایلم راجع به زلزله بم به نکاتی اشاره کنم که جنس متفاوتی از افسوس و سوگواری­‌های متداول بمناسبت سالگرد این فاجعه دارد، افزود: سوگوار جانباختگانی هستم که در ساعت ۵:۲۶ دقیقه بامداد روز جمعه پنجم دی ۱۳۸۲ اگرچه از بستر خواب سنگین بامدادی، هرگز برنخواستند اما چند ساعت قبل از آن، به دفعات پیش­ لرزه را احساس کرده و حتی از خانه خود خارج شده بودند. وی ادامه داد: بسیاری از بازماندگان این شهر اذعان داشتند که حتی صداهایی را از درون چاه و یا در هنگام سر بر بالین گذاردن، از اعماق زمین می­ شنیدند. چگونه شد که این مردم، حداقل سه­ بار در ساعت‌های ۲۲ و ۲۲:۳۰ و یکبار هم ۴۵ دقیقه قبل از زلزله اصلی، پیش لرزه­‌ها را احساس کردند و صدای پای این میهمان ناخوانده را شنیدند ولی سرانجام غافلگیر شدند. این مدرس حوزه مدیریت سوانح و بلایا توضیح داد: زلزله­ ای که به غیرمترقبه بودن متهم است این بار در چند نوبت، آمدن خود را خودش هشدار داده بود ولی چرا باز هم غافلگیر شدیم؟ مدیران و متولیان مربوطه از شروع نخستین علائم هشدار، چه اقداماتی انجام دادند؟ اصلاً از این علائم باخبر شدند؟ آیا درک آن ­را داشتند که درصدی احتمال بدهند که شاید پس از این پیش ­لرزه ­ها، فاجعه­ ای در راه باشد؟ آیا لحظه­ ای به ذهنشان خطور کرد که حداقل برای ساعاتی، مردم را خارج از منازل نگهدارند؟ آیا متولیان آموزش و آماده­ سازی مردم برای شرایط اضطراری، آموزش­‌های لازم در خصوص علائم و نشانه ­های وقوع زلزله و اقدامات لازم در قبل، هنگام و پس از زمین­ لرزه را به اهالی این شهر داده بودند؟ آیا مهندسین و معماران شهر، در هنگام طراحی و ساخت ساختمان­ها به مقاومت آن توجه کرده بودند؟ آیا دستگاه­های ناظر، نظارت دقیقی بر ساخت و سازها داشتند؟ اسکاش اضافه کرد: من بر این افسوس می‌خورم که در عرض ۱۲ ثانیه، ده­ها هزار نفر را از دست دادیم آن ­هم با زلزله ۶.۵ ریشتری، درحالیکه می‌­شد اینگونه نباشد. وی ادامه داد: در سال ۸۲ با این هزینه گزاف فهمیدیم که باید برای وقوع چنین رخدادهایی از قبل آماده باشیم تا در روز واقعه، با کم­ترین تلفات و خسارات، بحران را پشت سر گذاریم. باید سناریوی وقوع چنین مخاطراتی را از قبل تهیه کنیم و بر مبنای آن، در قالب برنامه ­های عملیاتی پاسخ اضطراری، مشخص کنیم که اگر زلزله یا سیل آمد، چه کنیم و چگونه با پیامدهای خسارت ­بار آن مقابله کنیم و مسئولیت هر کس و هر سازمانی، چیست؟ باید از قبل آموزش ­های لازم را ببینیم و بدهیم و از قبل تجهیز شویم و تمرین کنیم. این مدرس حوزه مدیریت سوانح و بلایا افزود: طی این ۱۶ سال ما چقدر آماده شدیم؟ آنچه را که در زلزله غرب کرمانشاه و سیل ابتدای سال جاری دیدم، تفاوت اساسی با سال ۸۲ نداشت. حتی امروز هم برنامه­ ریزی، سازماندهی، آموزش کاربردی و آمادگی کافی برای پاسخ یکپارچه و مؤثر به سوانح و بلایای خصوصاً در سطح ملی را نداریم. به­ راستی مدیریت بحران از چه اولویتی در نزد مدیران ارشد کشور برخوردار است؟ وی گفت: در بیان این حساسیت همین کافی است که از انقضای قانون قبلی مدیریت بحران کشور که از سال ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۲ دوام یافت، ۶ سال طول کشید تا قانون جدید مدیریت بحران کشور در ابتدای شهریور امسال به تصویب مجلس رسید و به دولت ابلاغ شد. اما مشکل اصلی ما قانون نبود. مسئله اصلی ما مثل خیلی جاهای دیگر در کشور، متولیان بودند.