رئیس مرکز روابطعمومی و اطلاعرسانی وزارت بهداشت با تأکید بر بحرانیبودن وضعیت ایمنی جادهای در کشور گفت: ایران هر سال حدود ۲۱ هزار کشته بر اثر تصادفات دارد؛ آماری تکاندهنده که نزدیک به ۷۰ درصد جانباختگان آن بین ۵ تا ۳۵ سال سن دارند؛ یعنی دقیقا همان گروهی که سرمایه انسانی کشور و آیندهساز جامعه هستند.
به گزارش خبرگزاری سلامت، دکتر حسین کرمانپور با اشاره به حادثه جاده ای اخیر خانواده مرحوم آقای سقاب اصفهانی افزود: در یک تصادف، همسری حدودا ۳۷ ساله و دو فرزند خردسالش جان خود را از دست دادند. این اعداد فقط آمار نیستند؛ زندگیهایی هستند که ناتمام میمانند. کشتههای تصادفات عمدتا از گروه سنی فعالی هستند که میتوانند برای کشور تولید علم، هنر و ارزش اجتماعی کنند.
وی با مقایسه وضعیت مرگومیر ناشی از سرطان و تصادفات اظهار کرد: سرطان بیماریای است که ناچارا بخشی از آن به مرگ منجر میشود، اما تصادف اینگونه نیست. مرگ ناشی از تصادف، قابل پیشگیری است. اینجا مرحلهبندی و پروسه درمان مطرح نیست. کافی است یک خطا رخ ندهد تا انسان زنده بماند. اگر همه تلاش ما این است که مردم زندگی سالم و باکیفیتی داشته باشند، نخست باید کاری کنیم که زنده بمانند.
کرمانپور خطاب به دانشجویان و گروههای علمی کشور گفت: من از شما استمداد میطلبم. به ما بگویید چگونه میتوان سالانه ۲۰ هزار مرگ را به عددی کمتر رساند. ما در روابطعمومی وزارت بهداشت آمادهایم هر ایده عملی و قابلاجرا را به مسئولان منتقل کنیم و برای اجراییکردن آن همراه شما باشیم.
به گزارش وبدا، وی افزود: لطفا نگویید جادهها خراب است یا خودروها استاندارد نیستند. اینها مشکلات قدیمی و ساختاریاند. شما میتوانید راهحلهای خلاقانه، علمی و مبتنی بر رفتارشناسی ارائه دهید. راهحلهایی که بتوان در مدت کوتاه اجرا کرد. حتی اگر بتوانیم تلفات ۲۱ هزار نفری را در یک سال به ۲۰ هزار برسانیم، این خود یک موفقیت ملی است.
بیش از ۶۰ درصد خانوادهها تجربه آسیب ناشی از تصادف دارند
دکتر کرمانپور با اشاره به گستردگی آسیبهای اجتماعی ناشی از تصادفات اظهار کرد: در هر جمعی که حضور داشتهام، بیش از ۶۰ درصد افراد گفتهاند که یکی از اعضای خانوادهشان (خواهر، برادر، مادر، خاله یا یکی از بستگان نزدیک) در تصادفات آسیب دیده است. این یعنی تصادف بخشی از زندگی روزمره مردم ما شده و این وضعیت قابل قبول نیست.
رئیس مرکز روابطعمومی وزارت بهداشت در پایان گفت: خواهش و دعوت من این است که جامعه علمی کشور، دانشجویان، پژوهشگران و صاحبان ایده وارد این موضوع شوند. این یک مسئولیت انسانی و ملی است. اگر بتوانیم حتی جان یک نفر را نجات دهیم، ارزش تلاش مشترک ما را دارد.
نظر شما