از دیار جنوب تا دیار عاشقی

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری سلامت(طبنا)،ناصر عبداللهی در دهمین روز از دی ماه ۱۳۴۹ در بندرعباس متولد شد، بدنبال حادثه‌ای در کودکی، مشکل تکلم پیدا کرد و به توصیه پزشک، برای درمان، به خوانندگی روی آورد، که این امر موجب علاقه اش به موسیقی در سالهای نوجوانی شد، و درپی آن فعالیت حرفه ای در دنیای موسیقی را از سال ۷۴ آغاز کرد.

خواننده جنوبی مردمی و پرطرفدار موسیقی پاپ، بعداز آشنایی با "محمدعلی بهمنی" و معرفی او به یک انتشارات به تهران آمد و فعالیت های هنری اش را در تهران پیگیری کرد و آلبوم هایی چون "عشق است"، "دوستت دارم"، "بوی شرجی"، "هوای حوا"، "ماندگار"، و "رخصت" را روانه بازار موسیقی کرد.

ترانه "ناصریا" یکی از ماندگارترین آهنگ های ناصر عبداللهی است، که سال۷۶ با گویش بندری ساخته شد، و با وجود طرفداران زیاد، با انتقادهایی هم مواجه شد. اما وی معتقد بود که این ترانه ریتم عربی دارد، ریتمی که بارها با سازهای دیگری نظیر عود، دهل، و دف نواخته شده‌بود، اما تاکنون هرگز با گیتار نواخته نشده‌بود، و عبداللهی این کار را انجام داد.

"ناصر عبداللهی" در ترانه‌های خود از کسی تقلید نمی‌کرد و صدایی منحصر به فرد داشت. بیشتر اشعار ترانه‌های او از سروده‌های "محمدعلی بهمنی" بود. در کار موسیقی به گفته خود وی تحت تأثیر سبک موسیقی "ابراهیم منصفی" بود. طوری که در سال‌های آغازین کار هنری ترانه‌های "منصفی" را بازخوانی می‌کرد.

ترانه های مورد انتخاب وی در آلبوم هایش عمدتاً دارای مفاهیم اجتماعی و حماسی (مانند ترانه های «یادم باشد»، «کودکان خیابانی»، «سربلند» و «شیوه ی ما»)، مذهبی (مانند ترانه های «مهر علی و زهرا»، «احمد ثانی»، «یا فاطمه» و «مهر دلبر») و عاشقانه (مانند ترانه های «تو ای عشق»، «ماه من»، «بهت نگفتم» و «راز») بودند.

بابک بیات، آهنگساز مطرح کشورمان، در سال ۷۷ با اشاره به "ناصر عبداللهی" گفته بود؛ "این جوان یک روز ستاره موسیقی پاپ ایران می‌شود." با اینکه ناصر ۹ سال بعد(۲۹آذر۸۵) به شکل ناباورانه‌ای از میان ما رفت، اما حرف "استاد بیات" به حقیقت پیوسته بود.