سبک زندگی سالم بخش مهمی از مسیر رشد ورزشکاران نوجوان است؛ موضوعی که در تجربه مریم عبداللهپور، دختر ۱۷ ساله پاراتکواندوکار گیلانی، بهوضوح دیده میشود. در گفتوگوی اختصاصی خبرنگار خبرگزاری طبنا گیلان با این ورزشکار جوان، از دوران شروع ورزش، مسیر پرپیچوخم تمرینها، چالشهای جسمانی و موفقیتهای بینالمللی او مطلع شدیم.
به گزارش خبرگزاری سلامت _ طبنا گیلان : در ورزش ایران، گیلانیها همواره سهم مهمی در قهرمانیهای ملی و بینالمللی داشتهاند، و مریم عبداللهپور، ملیپوش ۱۷ ساله پاراتکواندو از بندر انزلی، یکی از درخشانترین این استعدادهاست. مسیر او نه تنها پر از مدال و افتخار، بلکه پر از چالشهای جسمانی، تلاش مداوم و تمرینهای سخت بوده است. مریم با پشتکار و مدیریت هوشمندانه سلامت جسم و روح، توانسته اعتماد به نفس، انگیزه و قدرت درونی خود را تقویت کند و افتخاراتی ارزشمند در تاریخ پاراتکواندو ایران ثبت کند. در گفتوگوی اختصاصی خبرنگار خبرگزاری طبنا گیلان با این ورزشکار جوان، از دوران شروع ورزش، مسیر پرپیچوخم تمرینها، چالشهای جسمانی و موفقیتهای بینالمللی او مطلع شدیم.
مریم عبداللهپور، ملیپوش ۱۷ ساله پاراتکواندو ایران، از ۸ سالگی تمرینهای تکواندو را آغاز کرده و از ۱۴ سالگی وارد اردوهای ملی شده است. او تاکنون موفق شده است ۱۱ مدال طلا، ۲ مدال نقره و یک مدال برنز در رشته پاراتکواندو به دست آورد، سابقه رتبه یک جهان در وزن ۵۷- کیلوگرم را دارد و رتبه پنجم پارالمپیک را کسب کرده و همچنین بسیاری از اولینهای پاراتکواندو در ایران را ثبت کرده است.
او درباره مسیر ورودش به ورزش گفت: «قبل از به دنیا آمدن من، مادرم علاقه قلبی داشت که فرزندش ورزشکار شود و وارد ورزشهای رزمی شود تا بتواند از خودش دفاع کند و همیشه دوست داشت فرزندش پسر باشد. بعد از به دنیا آمدن من، چون شرایط جسمانی متفاوتی داشتم، مادرم بسیار ناامید شد که فرزندش بتواند ورزشکار شود. من در البرز متولد شدم و بعد از چند سال به گیلان مهاجرت کردیم. همسایه ما در کرج به مادرم گفته بود دخترت نمیتواند ورزشکار شود و وقتی وارد گیلان شدیم بنرهای مختلفی از ورزشکاران مختلف داخل شهر بود. خانواده از من پرسیدند آیا دوست داری ورزشکار شوی؟ جواب دادم: بله، دوست دارم اوقات فراغت خود را در ورزش سپری کنم. بدین ترتیب وارد کلاسهای استعداد یابی شدم و تکواندو را انتخاب کردم.»
وی ادامه داد: «نکتهای که وجود داشت این بود که در این ورزش باید میدویدم و از دویدن متنفر بودم، ولی مربی به من گفت اگر کمربند بگیری جلوی صف تشویق میشوی و این انگیزه من شد. وقتی کمربند زرد گرفتم، اولین مسابقه را شرکت کردم ولی مدالی نگرفتم. در حالی که همه دوستانم مدال گرفتند، مربی همه را تشویق کرد. این موضوع باعث شد از تکواندو زده شوم و یک تا دو سال بدون انگیزه و علاقه در مسابقات شرکت کردم. دو مسابقه را بردم و یکی را باختم و مدال نقره گرفتم و این برد باعث انگیزه من برای ادامه دادن شد. به مدت چهار سال در مسابقات مدالی نگرفتم و بعد از آن مدال طلا در سطح استان گرفتم، در حدی که حریفهایم قبل از مسابقه از من درخواست داشتند آرامتر ضربه بزنم.»
عبدالله پور درباره دوران کرونا گفت: «به دلیل سلامت جسمانی، تکواندو را کنار گذاشتم و دو سال بدون تکواندو سپری شد و تمرکزم را روی درس گذاشتم. تا اینکه با من تماس گرفتند که شما برای تیم پاراتکواندو پذیرفته شدید. کوله تکواندو در ماشین بود و من خانه مادربزرگم بودم. یک هفته تمرین کردم. اولین بازی را بردم ولی دومی را باختم و به عنوان بازیکن فنی انتخاب شدم.»
در مورد رابطه تحصیل و ورزش اظهار داشت: «من علاقه زیادی به درس و مخصوصاً رشته پزشکی داشتم. روی دیوار آرزوهایم نام سه چیز بود: تکواندو، پزشک ارتوپد و بازیگری. جزو معدلبرترهای مدرسه بودم، ولی از یک جایی به بعد به خاطر شرایط تمرین و ریکاوری نتوانستم درس بخوانم و همین باعث افت تحصیلی شد. چون در مسیر ورزشی موفقتر بودم، انرژی بیشتری برای ورزش گذاشتم و در دبیرستان هم تربیت بدنی خواندم. حتی در سال دهم معدل ۲۰ گرفتم، ولی برخلاف توصیه دیگران که چرا تجربی یا ریاضی با این معدل نرفتی، ترجیح دادم ورزش را اولویت قرار دهم.»
وی همچنین افزود: «در کلاس دهم، در زنگ انشا یکی از همکلاسیهایم انشایش را برای من نوشته بود و گفته بود من الگوی ورزشی او هستم. برایم جالب و ارزشمند بود.»
او درباره وضعیت جسمانی خود بیان کرد: «ورزش من شامل مشکل من هست. در تکواندو هیچ وقت کمبود احساس نکردم. یک نقص، یک تفاوتی که هیچ وقت به خاطر این موضوع کفر نگفتم و شاکر بودم.»
و همچنین او در مورد تعامل با همتیمیها گفت: «ورزشکاران همیشه این درک را دارند که نباید کسانی که نقص دارند را مورد تمسخر قرار بدهند.»
از اولین تجربه بینالمللی خود گفت: «اولین تجربه من المپیک جوانان بود؛ مسابقهای بزرگ که من هیچ چیزی درباره آن نمیدانستم. از افتتاحیه، اختتامیه، کاروان، پرچمدار و هیچ چیز اطلاعی نداشتم. در وزن ۴۷- کیلوگرم شرکت کردم. از آنجایی که چهار روز زودتر رفته بودیم، دو روز اول را به گردش پرداختیم و پرخوری باعث شد وزن همه ۲ کیلوگرم بالاتر از استاندارد باشد. ناراحت بودم که برای مسابقات انتخاب نشوم و آن شرایط استرسزا باعث شد برخلاف کاهش وزن، چند کیلو اضافه کنم. در مسابقه استرس زیادی داشتیم چون حریف من در مسابقات قبلی مدال برنز المپیک داشت و برای اولین تجربه من، حریف سختی بود. اصلاً امیدی به برد نداشتم، ولی به طور معجزهآسا ۲۹-۱۲ حریف تایلندی را بردم. مسابقه شیرینی بود و فهمیدم قدرت درون من بالاتر از حد تصور است. خدا را شکر در آن مسابقه مدال طلا گرفتم.» مریم در پاسخ به سؤال کنار گذاشتن ورزش گفت: «بله، اگر جرقه تیم ملی زده نمیشد، تکواندو را کنار میگذاشتم.»
وی درباره الگوهای خود گفت: «در دنیای قهرمانی متوجه شدم چیزی که میخواهم نمیتوانم در یک فرد پیدا کنم و ترجیح دادم الگوی خودم را مریم ۲۰۳۲ قرار دهم؛ یعنی خودم در چند سال آینده و جایگاهی که به دست آوردهام.»
او درباره حمایت دیگران گفت: «قطعا اگر مربی نباشد، بازیکن پیشرفت نخواهد کرد. استاد کشاورز، مربی پاراتکواندوی من، بعد از خانواده بزرگترین حامی من بودند و برایم بسیار ارزشمند هستند. بعد از شکستها، فقط استاد کنارم بود و اگر بعد از مربی پایهام استاد کشاورز نبودند، نمیتوانستم ادامه دهم.»
عبدالله پور درباره آسیبهای ورزش گفت: «برای هر مسابقه ده کیلو وزن کم میکردم و آسیبهایی طبیعتاً به همراه داشت. در مسابقه سال ۲۰۲۳ زانوی من پیچ خورد و با باند گچی مسابقه را شرکت کردم و مدال برنز گرفتم. بعد از آن مسابقه وارد مسابقه منچستر دنیا شدم که هشت نفر از بهترینهای دنیا شرکت میکنند و به خاطر ضربه دومی که به من وارد شد، غضروف من خرد شد، ولی با این شرایط مدال طلا گرفتم و سهمیه پارالمپیک را به دست آوردم. بعد از مسابقه زانوی خودم را جراحی کردم و تا همین الان درگیر فیزیوتراپی هستم.»
وی درباره مشکلات بانوان در ورزش گفت: «همیشه اجحاف در حق بانوان بوده است. بانویی که در مسابقات طلا گرفته کار سختی و مسیر سختی پشت سر گذاشته که مدال گرفته و نباید کار آن ورزشکار را کوچک شمرد.»
او درباره حمایت ارگانها بیان کرد: «در مرحله اول راجع به شهرستان صحبت میکنم. من دختر انزلی هستم و مدالهای مختلفی برای دیارم کسب کردم، ولی بعد از مسابقات هیچ تبریکی دریافت نکردم. حتی وقتی از مسئولین و مردم شکایت و گله میکنم، میگویند بودجه نداشتیم، در حالی که با تغییر سمت از هم تقدیر میکنند. وقتی پاداشهای مالی بعد از دو سال واریز نمیشود، انگیزهای باقی نمیماند.»
درباره مهاجرت نیز گفت: «هیچ جای دنیا خانه خود آدم نمیشود. غربت سخت است، ولی وقتی در خانه کسی حمایت نمیکند و خانه آغوش بازی برای تو ندارد، بین زمین و هوا معلق هستیم. با همه این تفاسیر ایران را دوست داریم و امیدواریم ایران نیز ما را دوست داشته باشد.»
وی درباره دیدگاه مردم پس از شکست در مسابقات ۲۰۲۲ گفت: «مسابقه عجیبی بود. از حریفم جلو بودم ولی متاسفانه به شکست منجر شد. کمی کامنتها ناراحتکننده بود، ولی مردم همیشه دوستم داشتند. ولی متاسفانه در فرودگاه جز پدر و مادرم کسی برای استقبال نیامده بود و تنهاترین بودم. جبهه روانی و فشار زیادی روی من بود و شرایط سختی را پشت سر گذاشتم.»
مریم عبدالله پور به بانوان و ورزشکاران تازهکار توصیه کرد: «همه آدمها وقتی وارد مسیری میشوند، ممکن است نزدیکترین و صمیمیترین افراد زندگی انرژی منفی به شما منتقل کنند. تنها چیزی که میتواند انگیزه باشد، باور خودتان به این است که به آن چیز میرسید. پس باید تلاش کنید.»
وی در پایان گفت:«در این دنیا ممکن است خیلی از آدمهای بزرگ حمایت نکنند و باید خودمان هوای هم را داشته باشیم و سعی کنیم همیشه هموطن به هموطن کمک کند. امیدوارم همیشه در دنیا چشمها به زیبایی، مهربانی و چشمهایی با مهربانی پر شود و با تبعیض و قضاوت به هم نگاه نکنیم.»
خبرنگار: طهورا بهداد
نظر شما