رویداد «طنین»، تلاشی است برای شنیده شدن صدای زنانی که در تاریخ این سرزمین، همیشه بودهاند اما گاه دیده نشدهاند. امروز اما، از مازندران ، این صدا در حال شنیده شدن است؛ صدایی از هویت، ایمان و مسئولیت است.
به گزارش طبنا،رویداد «طنین» فقط یک جشنواره نیست؛ صدایی است که از دل هویت، رسالت و تاریخ برمیخیزد. گویی روایت زن ایرانی، مرز نمیشناسد.
عبدالمهدی حقشناس در تشریح ابعاد این رویداد میگوید: «طنین، استانی است اما در امتداد یک رسالت ملی و حتی جهانی تعریف شده است. آثار برگزیده این رویداد، پس از داوری، به رویداد کشوری حریم رسالت ارسال میشود؛ همان مسیری که سال گذشته نیز برای ما افتخارآفرین بود و برگزیده داشتیم.
او با تأکید بر نقش پررنگ بانوان افزود: «خانمهای ما همیشه در این عرصهها برتر بودهاند؛ چون با هدف، با ایمان و با توان وارد میدان میشوند.» به گفته حقشناس، هدف اصلی این رویداد آن است که هویت زن، انقلاب و نقش اجتماعی او در قالب جشنوارهای پویا، از طریق یادداشت، تیتر، گزارش، مصاحبه و آثار رسانهای به تصویر کشیده شود. آثاری که ارسال شده و قرار است تا فردا آثار برگزیده انتخاب و اعلام شوند.
در همین راستا، مدیرکل امور بانوان نیز با نگاهی عمیق به نقش رسانه تأکید کرد: «هر چقدر ما کار و فعالیت انجام دهیم، این رسانه است که حامل پیام میشود.» او نقش زنان را فراتر از یک بُعد دانست و گفت: «زنان در اجتماع، خانواده، همسری، مادری، دختری و در هر جایگاهی که باشند، تأثیرگذارند.»
به گفته او، این تأثیرگذاری تنها اجتماعی نیست، بلکه بُعد سیاسی نیز دارد. «بانوان باید در شوراهای شهر و عرصههای سیاسی حضور پررنگتری داشته باشند.» او با اشاره به سیره حضرت فاطمه زهرا(س) یادآور شد: «حضرت زهرا(س) بعد از رحلت پیامبر(ص)، با صراحت از ولایت و جانشینی امیرالمؤمنین(ع) دفاع کردند. این، یک حضور سیاسی آگاهانه بود و بانوان ما باید از این الگو الهام بگیرند.»
او تأکید کرد که این مسیر، متعلق به هر زن و مرد آزادهای است؛ همانگونه که مادربزرگهای ما، سالها پیش، دوشادوش مردان کار میکردند، زندگی میساختند و جامعه را جلو میبردند.
مدیرکل امور بانوان همچنین خواستار نگاهی «پیامبرگونه و مهربانانه» به نسل جدید شد و گفت: «جوانان دهه ۸۰ که امروز از این سرزمین دفاع کردند، حتی آنان که به مقام شهادت رسیدند، شایسته بالاترین ارزشگذاریاند. باید با درک، احترام و محبت با آنان سخن گفت.»
رویداد «طنین»، تلاشی است برای شنیده شدن همین صداها؛ صدای زنانی که در تاریخ این سرزمین، همیشه بودهاند اما گاه دیده نشدهاند. امروز اما، از مازندران، این صدا در حال شنیده شدن است؛ صدایی از هویت، ایمان و مسئولیت.
زنان تلاشگر؛ روایت دستهایی که فرهنگ را زنده نگه داشتند
برخی زنان، زندگی را نه فقط زندگی میکنند، بلکه آن را میدوزند، میسازند و به نسل بعد میسپارند. زنانی که بیآنکه نامشان تیتر شود، ستونهای فرهنگ، اقتصاد و هویت این سرزمین را بر شانه کشیدهاند. زنانی که از خانه، از چرخ خیاطی، از سوزن و نخ، راهی به آینده باز کردهاند؛ آیندهای که در آن کار، کرامت و اصالت در کنار هم معنا پیدا میکند.
ثریا زایرر اومالی، بانوی پرتلاش اهل نکا، از همان زنانی است که تاریخ محلی ما را آرام و بیصدا جلو برده است. او فعالیت خود را از سال ۱۳۵۷ آغاز کرد؛ سالهایی که کار کردن، آموزش دادن و وارد کردن زنان به بازار کار، شجاعت میخواست. شجاعتی که او داشت و پای آن ایستاد.
از سال ۱۳۷۵ آموزش را بهصورت جدی آغاز کرد؛ آموزشی که فقط برای یاد گرفتن نبود، بلکه برای توانمند شدن بود. از سال ۱۳۸۵، مسیر آموزشهای او در صنایع پوشاک و صنایع دستی، رنگ تولید گرفت؛ زنانی که آموزش میدیدند، مستقیم وارد بازار کار میشدند. حاصل این مسیر، تنها آمار نیست، اما عددها هم گاهی حرف میزنند؛ بیش از ۶ هزار نفر با آموزشهای او وارد چرخه کار و تولید شدند؛ زنانی که هر کدام، خانهای را به یک کارگاه تبدیل کردند.
او باور داشت اگر هر زن، لباس خودش را بدوزد، هر خانه یک واحد تولیدی میشود؛ با کمترین آسیب به محیط زیست و بیشترین احترام به اقتصاد خانواده. همین نگاه بود که آموزشهایش را از یک مهارت ساده، به یک جریان اجتماعی تبدیل کرد.
سال ۱۳۹۴، دعوت به جشنواره شیراز، نقطهای تلخ اما بیدارکننده در مسیر او شد. جایی که لباس بومی مازندران، جای خود را به لباسی از استان دیگر داده بود. همانجا بود که تصمیم گرفت دنبال ریشهها برود؛ به سراغ صندوقهای مادرانمان، لباسهای قدیمی، گلدوزیهای شبانه، چهلتکههایی که با صبر و عشق دوخته شده بودند. با پژوهش، مستندسازی و همراهی میراث فرهنگی، صنایع دستی و طراحان لباس، طرحهای دوخت او برگزیده شد و در نهایت با پیگیریها، لباس بومی مازندران با تأیید و ثبت جهانی توسط دکتر ضرغامی، وزیر وقت، به رسمیت شناخته شد.
او میگوید لباس مازندرانی، از پوشیدهترین لباسها در میان اقوام ایرانی است؛ لباسی که مادران ما با وجود تمام سختیهای زندگی، آن را با تزیینات ظریف، گلدوزیها و نقشهایی آراستهاند که هر کدام، قصهای از نجابت، کار و ایمان دارد.
حضور در رویداد پیوند اقوام در مجموعه سعدآباد، فرصتی بود تا این لباس، نه فقط به ایران، بلکه به دنیا معرفی شود. در جلیقههای اقوام، گلدوزیهای مازندران جان گرفت؛ همان نقشهایی که روزگاری، مادرانمان شبها روی پردهها میدوختند، حالا روی خلیفهها نشست تا گذشته، دوباره نفس بکشد.
او امروز، با برگزاری ۸ تا ۱۲ رویداد آموزشی و فرهنگی، همچنان ایستاده است؛ با گلایهای آرام اما جدی از ضعف آموزش مهارتهای صنایع دستی و فنیوحرفهای در مدارس و هنرستانها. با این حال، مأیوس نشده است. میگوید: «تا توان دارم، در حوزه لباس و فرهنگ، برای بانوان، جوانان و حتی آقایان آموزش میدهم.
روایت ثریا زایرر اومالی، روایت زنی است که ثابت کرد فرهنگ اگر در دست زنان باشد، فراموش نمیشود. زنی که با سوزن و نخ، نهفقط لباس، که هویت، کار و امید دوخت و
به نسل بعد سپرد.
-
نظر شما