به گزارش طبنا(خبرگزاری سلامت)، ابوالفضل بِجانی درباره فرهنگ هواداری از تیم ورزشی در یک ورزشگاه اظهار کرد: هر چیزی فرهنگ خاص خودش را دارد. یکی از مشکلات جامعه ما این است که ابزارهای غربی را بدون فرهنگ آن وارد کشورمان میکنیم. درباره هوادار ورزشی نیز حتما فرهنگ مشخصی وجود دارد اما مشکل اینجا است که این فرهنگ چه زمان و برای چه کسانی مهم میشود؟
او ادامه داد: ما لیگ منظم فوتبال داریم و همیشه مسابقات در همهی شهرهای ایران برگزار میشود اما فرهنگ هواداری ورزشی در برهههایی خاصی برای رسانهها مهم میشود. ۳۶۵ روز در یک سال وقت داریم که به فرهنگ هواداری بپردازیم اما چند روز مانده به انجام یک مسابقه، رسانهها و مدیران ورزشی، فرهنگ هواداری را در بوق و کرنا میکنند. حقیقت این است که فرهنگ هواداری در یک یا چند روز به وجود نمیآید و هوادار هم یک ربات نیست که ما دکمه آن را بزنیم تا در استادیوم بنشیند و مواردی را که ما میخواهیم، رعایت کند.
بجانی اضافه کرد: به عقیده من دستاندرکاران فرهنگ هواداری و ورزشی این موضوع را به امان خدا در دست دو لیدر رها میکنند و بعد میگویند برای بازی پیش رو که ممکن است این موضوع خطرناک شود، چه کنیم؟ هواداری مثل یک کوه یخ است که فقط بخشی از آن هوادار است و ما آن را رؤیت میکنیم و گاهی از آن رفتار خشونت سر میزند اما ۸۰ درصد از این کوه یخ که مدیران، ورزشکاران و ورزشگاههای ما هستند، دیده نمیشوند.
این دکتری مدیریت ورزشی با بیان اینکه فقط هوادار را متهم میکنیم که رفتار بد از خودش نشان میدهد؛ در حالی که این طور نیست، افزود: ورزشگاهی که به آن رسیدگی نمیشود و مدیری که در طول سال برای هوادارانش برنامهای ندارد، نباید انتظار داشته باشند که هواداران یک تیم رفتار مطلوبی از خودشان نشان دهند. تلویزیون ما در کل سال و برگزاری مسابقات ملی و بینالمللی طوری برخورد میکند که قرار است جنگ نظامیبین دو تیم اتفاق بیفتد. بنابراین آنها نمیتوانند انتظار داشته باشند هوادار در کل سال آنها را ببیند و بشنود اما در مدت زمان ۹۰ دقیقه فوتبال همه آنها را نادیده بگیرد.
او اضافه کرد: روزنامههایی که در طول سال «جنگ با رقیب» را تیتر میزنند، نمیتوانند انتظار داشته باشند که هواداران خودشان را سرباز در نظر نگیرند و رفتار تخاصمینسبت به حریف نداشته باشند. فرهنگ هواداری مستمر است و باید همه از رسانهها گرفته تا مدارس روی آن کار کنیم و سپس انتظار رفتار مطلوب از هوادار داشته باشیم و قبل از آن باید بپرسیم برای هوادار چه کاری انجام دادهایم؟
ورزشگاه، سینما و دانشگاه نیست
بجانی درباره اینکه برخی از مسائل مثل نریختن زباله یا فحاشی نکردن تنها به فرهنگ هواداری محدود نمیشود و پیش از آن فرهنگ شهروندی است، توضیح داد: ما با درهمآمیختگی مفهومیدرباره ورزشکار، ورزشگاه و هوادار در ایران مواجه هستیم که بسیاری انتظار دارند ورزشگاه جایی مثل سینما یا دانشگاه باشد؛ در حالی که باید یکسری مسائل را درباره هوادار به رسمیت بشناسیم. هوادار برای تخلیه انرژی و نشان دادن هیجانات خود به ورزشگاه میآید. یکی از انگیزههای حضور هوادار در ورزشگاه، گریز از مشکلات روزانه است. ما باید برخی از رفتارهای هوادار مثل داد زدن، شعار دادن و تخلیه انرژی را به رسمیت بشناسیم. در هیچ کجای دنیا نیز مرسوم نیست که هوادار در ورزشگاه دست به زانو بنشیند، هیچ رفتاری غیر طبیعی از خودش نشان ندهد و بعد هم ورزشگاه را ترک کند.
این پژوهشگر فرهنگ هواداری بیان کرد: به عقیده من باید دیدگاه مسوولان و رسانهها تغییر کند اما تخریبگری و فحاشی مذموم هستند. وقتی به علتها و انگیزههای خشونت بر میگردیم باید از این منظر بررسی کنیم که یکی از مهمترین تئوریها در این حوزه، ناکامیاست. دانشمندانی که این مسائل را بررسی کردند، معتقدند وقتی فرد میخواهد به هدفی دست پیدا کند اما به هر علتی به آن نمیرسد، به پرخاشگری دست میزند. این طور نیست که این خشونت بد باشد. از نظر فروید، ما دو انگیزه برای ساختن تمدن داریم که یکی از آنها پرخاشگری است. انسانها میل به پرخاشگری و تخریبگری دارند اما جوامع آن را نمیپذیرند به همین دلیل افراد آن را جابهجا میکنند؛ یعنی وقتی فرد نمیتواند به هدفش برسد، ذاتا ترجیح میدهد پرخاشگری کند.
او با بیان این که ما نیازمند کارهای طولانی مدت در حوزه هواداری هستیم، اعلام کرد: هوادار، نیازمند آموزش و داشتن کانونی به نام هواداری است که در طول سال به صورت واقعی و رسمیبا هواداران در ارتباط باشد و هوادار بداند کاری که به صورت لحظه ای انجام میدهد، چه عواقبی برای خود و تیم مورد علاقه اش دارد؟ یکی دیگر از نظریهها در حوزه پرخاشگری رفتار جمعی است. زمانی که فرد تنهاست، یک رفتار از خودش نشان میدهد اما زمانی که چند نفر باشند، ممکن است رفتار خشونتآمیز دیگری از خودشان نشان دهند.(ایسنا)
نظر شما